back to paintings
back to installation
Draag Droeg Gedragen
graduation project july 2023, Willem de Kooning Academy (Rotterdam)
The first shoes that kick-started my shoe obsession were my dad’s formal shoes. In this work I pretend to be in these beloved shoes and notice that they will never actually fit me. I talk about caring for the wrinkles and scars which appear as you grow up, and the pain they cause. Besides this I address themes as family expectations and generational pain in this multidisciplinary project.
Different angles of this topic are addressed through the multiple works that this installation consists of.
The painting ‘knuffelen’ (hugging) depicts me looking sad with a tear rolling from my eye, lying on a bed. The abnormal sized shoes refers to the weight of expectations, I am taking a break from. The title refers to the loneliness that comes with the pedestals you hold important people in your life up, disappearing as you grow older.
In the video ‘Maat 43’, I put on my dads formal shoes, like small children play in their parents shoes. You can see that I am able to step out of them, I can choose to stop the heavy work, but I choose to keep on going, until I come to the sea, where I find peace and am able to step out of the shoes by choice.
In the second video ‘Polijsten’ I am polishing a small shoe, made of sugar, with shoe polish called ‘Love and Affection’.
Mijn vaders formele schoenen hadden al rimpels voordat ik ze aan mocht.
Papa, opa, en generaties die hen voor gingen hebben ze gecreeerd.
De schoen met zijn wonden uit zijn vele levens
De schoenen die stilletjes huilen
totdat er voor hen wordt gezorgd met aandacht en liefde
met het breken van oude patronen en het introduceren van nieuwe.
Met elke traan vullen de rimpels,
tranen van vreugde, tranen van angst, tranen van rouw.
Ze hydrateren de huid na periodes van droogte en maken de rivieren dieper voor het volgende regenseizoen.
Maar het regenseizoen blijft te vaak weg
Dus op de rustdag worden de schoenen verzameld,
Op een nette rij gezet,
En met veel liefde en aandacht gepoetst.
Om de pijn heel even te verzachten,
Om de littekens voor heel even weg te vagen.
zo wordt er plaats gemaakt voor de nieuwe rimpels, die geheid weer gaan komen.
Deze schoenen waren echter niet voor mij bestemd,
Ook al leek dat voor zo lang wel zo.
Papa, opa, en generaties die hen voor gingen hebben ze gecreeerd.
De schoen met zijn wonden uit zijn vele levens
De schoenen die stilletjes huilen
totdat er voor hen wordt gezorgd met aandacht en liefde
met het breken van oude patronen en het introduceren van nieuwe.
Met elke traan vullen de rimpels,
tranen van vreugde, tranen van angst, tranen van rouw.
Ze hydrateren de huid na periodes van droogte en maken de rivieren dieper voor het volgende regenseizoen.
Maar het regenseizoen blijft te vaak weg
Dus op de rustdag worden de schoenen verzameld,
Op een nette rij gezet,
En met veel liefde en aandacht gepoetst.
Om de pijn heel even te verzachten,
Om de littekens voor heel even weg te vagen.
zo wordt er plaats gemaakt voor de nieuwe rimpels, die geheid weer gaan komen.
Deze schoenen waren echter niet voor mij bestemd,
Ook al leek dat voor zo lang wel zo.
Mijn vaders formele schoenen zijn een paar maten te groot.
Mama’s schoen passen echter precies.
Haar schoenen lijken nog nieuw, weinig rimpels en littekens
Maar niets is wat het lijkt,
want stiekem zijn haar rimpels zijn twee keer zo diep als die van mijn vaders schoenen
Generaties van stilte hebben zich opgekropt in de kloven.
Wachten om eruit te worden gelaten
Er wordt geschreeuwd, maar niet gehoord.
Wanneer gaan jullie luisteren?
Haar wonden laten haar huilen
Haar zoete tranen gevuld met pijn en liefde
Om de huid weer soepel te maken
Zodat de generatie erop weer kan schreeuwen
In de kloof der stilte
Zonder de huid te rimpelen
Mama’s schoen passen echter precies.
Haar schoenen lijken nog nieuw, weinig rimpels en littekens
Maar niets is wat het lijkt,
want stiekem zijn haar rimpels zijn twee keer zo diep als die van mijn vaders schoenen
Generaties van stilte hebben zich opgekropt in de kloven.
Wachten om eruit te worden gelaten
Er wordt geschreeuwd, maar niet gehoord.
Wanneer gaan jullie luisteren?
Haar wonden laten haar huilen
Haar zoete tranen gevuld met pijn en liefde
Om de huid weer soepel te maken
Zodat de generatie erop weer kan schreeuwen
In de kloof der stilte
Zonder de huid te rimpelen